Om te oefenen wat hij predikt, vertrekt Cass naar een solo-overnachting om het decennium in te luiden. Cass denkt na over de manieren waarop bikepacking de onderbuik een land kan onthullen. Hoe het ons eraan herinnert dat onze planeet in een crisis verkeert en hoe het de katalysator voor verandering kan zijn.
Ik ervaar soms een zekere traagheid om een stad te ontvluchten. Het is duidelijk dat ik van elk moment buiten de betonnen muren zal genieten. Ik heb nooit spijt van het fietsen, hoe kort of lang gepland ook. Toch voel ik me soms opgesloten. Samenwerken met gelijkgestemde zielen, of een verbintenis aangaan met vrienden, is een perfect tegengif tegen uitstelgedrag. Solo-avonturen zijn vaak moeilijker om te beginnen, althans voor mij.
Ik ben vastbesloten om het meeste uit mijn vakantiereis naar El Paso, Texas te halen om familie te bezoeken en te genieten van de gelegenheid om 2019 alleen in te luiden. De Chihuahuan-woestijn zal tenslotte voor mijn deur liggen, dus het lijkt bijna heiligschennend om niet te genieten van zijn stille, herstellende krachten. De Monumental Loop inspireerde me om een reis naar Kilbourne Hole te plannen. Dit is een grote, oude, maar vulkanische krater die ongeveer 30 mijl ten westen van de grensstad ligt, aan de rand van het Potrillos-gebergte.
Laat me eerst zeggen dat ik moet leren hoe ik het beste kan maken van wat er om me heen is en niet ontmoedigd moet worden door eerste indrukken. Gezien het aantal schouderhoge pick-uptrucks dat over de snelwegen sluipt, uitlaten die gorgelen en kabbelen bij stoplichten, zal El Paso bezoekers op twee wielen misschien niet als een fietsvriendelijke omgeving beschouwen. Maar de tijd op Google Earth onthult zowel een netwerk van indrukwekkende, autovrije fietspaden langs de zorgwekkend zanderige oevers van de Rio Grande, als een web van onverharde slootwegen die me door de buitenwijken zouden voeren. Deze zullen dan aansluiten op een onverharde provinciale weg, die rechtstreeks naar de krater leidt.
Ik heb een traject. Mijn fiets is vol. Mijn framebag is gevuld met rode chili tamales en de luxe restjes van een heerlijke kerstlunch. Ik ben klaar.
Toch hebben familieverplichtingen de overhand, zoals zo vaak, en het is na lunchtijd, op de allerlaatste dag van het jaar van het decennium, zelfs voordat ik mezelf eindelijk de voordeur uittrek en in het oogverblindend heldere licht van de middag.
Ik spring op fietspaden en slootwegen tijdens mijn race de stad uit, een beetje gefrustreerd door mezelf vanwege mijn lethargie. Dan is alles vergeven, als mijn benen hun ritme vinden en mijn geest ontmoedigt. De korte winteruren zorgen ervoor dat de gloeiende zon de Potrillos waarschijnlijk zal volgen. Maar het zal niet lang duren voordat het uit een bankwolk valt en me baadt in een etherische gloed die iedereen met een kloppend hart zal stoppen. Ik ben gevuld met vreugde en hoop. Het is er allemaal! Dit is de essentie van een reis (of zelfs een bestaan). gedestilleerd tot een vluchtig moment. Ik vroeg me af of ik moest lachen of huilen.
Op een meer praktisch niveau betekent deze etherische gloed ook dat het daglicht snel afneemt. Ik ben slechts een tiental mijl verwijderd van mijn bestemming. De woestijn is leeg en stil, dus ik zou hier kunnen stoppen en mijn huis voor de nacht kunnen maken. Omdat doelen doelen zijn en soms ongemak acceptabel is, blijf ik doorgaan.
Het is eigenlijk ver in het donker als ik op mijn bestemming aankom. Ik wacht met het opzetten van mijn hoofdlamp en laat mijn ogen wennen aan de subtiele veranderingen in het licht. Ik probeer mezelf te verliezen in het moment, genietend van passerende warme en koude lucht, in plaats van naar mijn handschoenen te grijpen. Hoewel het donker is, is het nog steeds aangenaam om de grond te voelen en te vertrouwen op mijn perifere visie om me door de zandwegen te leiden. Een fractie van een seconde rent een coyote naast me; weer een mooi, maar vluchtig moment.
Eindelijk bereik ik de krater. Na het oppakken en voelen van de randen, is Kilbourne meer een groot gat in de grond dan een kegel. Ik kies een plek in de buurt van een ocotillo om te kamperen, gefascineerd door de manier waarop zijn tentakelvingers en prikkeldraad zich aftekenen tegen de nachtelijke hemel. Misschien heb ik deze plek gekozen voor een gevoel van gezelschap, omdat dit een avond is waar de halve wereld misschien aan het feesten is.
Het nieuwe jaar komt en gaat hoe dan ook, met mij in een sluimering, een deken vol sterren en coyotes aan de andere kant van de krater, eerst naar elkaar jankend en dan samen zingend als ze elkaar ontmoeten.
Ik loop de volgende ochtend rond de randen van Kilbournes terwijl de zon eerst de top van de Potrillos Mountains doorsnijdt, dan sluipend en meedogenloos naar mijn gezicht kruipt, ocotillos (vulkanisch magma) en lege jachtgeweergranaten in het onbeschaamde, heldere licht gooien. Ik drink een kop koffie, eet overgebleven tamales en trek dan mijn zeil naar beneden. Ik ben nog steeds goed in water, dus ik sta mezelf een paar slokken toe.
Al snel zit ik weer in het zadel en vervolg ik mijn lus, wanneer ik een jackrabbit van de ene kant van de onverharde weg naar de andere zie afketsen. Dan luister ik naar het kraken van vuilbanden. De lucht is volledig verstoken van wolken en er is geen mobiele service, wat alomtegenwoordige afleiding van welke aard dan ook vermijdt. Ook geen grammen. Opluchting.
Soloreizen lenen zich voor reflectie, of het nu het afgelopen jaar is, het afgelopen decennium of wat er in het verschiet ligt. Met catastrofes die het nieuws domineren, denk ik na over een planeet in crisis, voel me hulpeloos, maar weet ook dat het tijd is dat ik iets doe. Ik besluit om het beste uit de symboliek van vandaag te halen bij het aanbreken van een nieuw decennium en mijn zaakjes op orde te krijgen.
De hoofdgrindweg is glad en ik maak snel vorderingen richting de Franklin Mountains, waar ik vandaan kom. De bestuurder zwaait en een voertuig passeert. Het is de enige auto die ik heb gezien sinds mijn banden grind raken en de tijdelijke verbinding voelt goed. Net als de coyote gisteravond, of het konijn vanmorgen. Verbinding is goed! Laten we ons niet afsluiten voor de mensen om ons heen. Geen mens is een eiland en bruggen zijn wat we nodig hebben.
Dan, vijftien mijl buiten de stad, prikt een doorn in mijn voorband. Ik accepteer het, ook al weet ik dat ik ze niet goed heb verzegeld voordat ik vertrek. Ik fiets in plaats daarvan mee terwijl de trein voorbij rolt. Het patroon van kleurrijke dozen van de trein steekt af tegen het ruige berglandschap, maar het valt niet te ontkennen dat ze mooi zijn. Ik zwaai naar de chauffeur en stel me voor dat hij terugknikt, met vuile handen aan de hendels.
Ik geef toe dat ik val voor de iconische goederentreinen van Noord-Amerika, niet in de laatste plaats omdat elke keer dat ze op hun lange en melancholische hoorns blazen, ik eraan herinnerde waar ik ben in het zuidwesten. Het is wel een romantisch beeld. Ik vraag me af waar alle kleurrijke containers en cilindrische dozen naartoe gaan. Hebben we nog meer rommel nodig? Olie om ruzie over te maken en te vervuilen? En ik weet dat het neerleggen van deze spoorwegen nauwelijks een vreedzaam proces was, met zijn geschiedenis van strijd en verplaatsing.
Dit brengt me bij wat ik het leukst vind aan bikepacking.
Het kan meer zijn dan alleen een manier om aan de dag te ontsnappen, en het kan ons ook in staat stellen om op onze fietsen te stappen en uit te gaan voor de nacht. Ik zie een groot potentieel in het vermogen om de verborgen kant van een land bloot te leggen dat vaak zo netjes uit het dagelijks leven wordt gefilterd. Misschien is het een route die ons langs een vuilstort voert, die we van mijlenver kunnen ruiken. Het zou een rit kunnen zijn die ons, ondanks onze beste bedoelingen, naar een drukke weg brengt waar we vechten voor ons leven, gepest en verward door het verkeer.
Daarbij heeft bikepacking de kracht om ons zowel kwetsbaar als bewust te maken, vooral voor de vluchtige momenten die onze tijd op deze planeet zo speciaal maken. In plaats van in een zombiestaat te leven, lichten aan te doen en de kraan te laten lopen, herinnert bikepacking ons eraan om onze hersenen te gebruiken en die zintuigen te activeren die afgestompt zijn door jaren van stedelijke gemakken. Dit zijn de kwaliteiten waarvan ik vind dat bikepacking moet omarmen, hoe stil het ons ook kost.
Een besef dobbert naar de oppervlakte van mijn geest.
Ik hou van routes die de schoonheid van deze planeet benadrukken zonder het samenspel tussen mens en natuur te negeren, ook al is het onbeschaamd onaangenaam. Pas als we ze allebei naast elkaar kunnen zien, beginnen we alles wat er tussen ligt echt te waarderen.
We hebben eerder het Local Overnighter Project opgezet om onze wereldwijde bikepacking-routes uit te breiden. Het is het eerste en grootste van dit soort projecten en het maakt een onafhankelijke kaart en catalogus met geweldige opties voor ’s nachts bikepacking. Ons doel is om toegankelijke routes te hebben vanuit elke stad en stad in de wereld. Lees hoe u kunt bijdragen aan de kaart met routes.
Last but not least, een visuele voetnoot nadat de doorn van mijn band was verwijderd. Texas is echt (met dank aan Blaze_Tolliver voor de prachtige hashtag/titel!)
